Istnieje wiele mitów na temat mutyzmu wybiórczego. Jeden z nich mówi, że zaburzenie to samo mija. Postaram się go obalić, bazując na własnym doświadczeniu.

Ostatnio miałam kilka wizyt rodziców, których dzieci były diagnozowane w naszej Poradni parę lat temu. Rodzice jednak nie zdecydowali się na terapię, ani w naszym, ani w innym ośrodku. Trafiły do nas dzieci, które, otrzymały diagnozę mutyzmu wybiórczego w wieku przedszkolnym, a teraz są nastolatkami. Jak możecie się domyślić, ich obecne funkcjonowanie jest naprawdę bardzo trudne. W kilku przypadkach dzieci te nie komunikują się werbalnie w szkole w ogóle, nie odpowiadają też na pytania nauczycieli. W obszarze poznawczym przeważnie nieźle sobie radzą, a nawet dostają dobre oceny. Brak komunikacji werbalnej i wiele innych problemów, z którymi się borykają, wyklucza je z funkcjonowania społecznego. Nie mają przyjaciół, chociaż bardzo by tego chciały. Podczas przerw dzieci te bacznie obserwują rówieśników, pozostają jednak poza grupą i spędzają ten czas samotnie. Nie uczestniczą również w spotkaniach poza szkołą, nie wychodzą razem z kolegami i koleżankami, tylko cierpią w milczeniu. Pozostają w absolutnej izolacji społecznej. Pomimo chęci nie są w stanie wykonać samodzielnie zakupów, a poproszenie o przysłowiową gałkę lodu jest dla nich niemożliwe. To wszystko sprawia, że w swoim środowisku są odbierane za dziwaków, zarówno w rodzinie, jak i w szkole. Ich obraz jako osoby nie radzącej sobie jest już utrwalony. Niekiedy środowiska te, oczywiście nieświadomie, wzmacniają trudności dzieci z mutyzmem wybiórczym. Jestem bardzo daleka od obwiniania kogokolwiek, ale apeluję do rodziców, a także specjalistów, aby pomagać dzieciom w jak najmłodszym wieku, kiedy to objawy mutyzmu wybiórczego nie są jeszcze tak bardzo nasilone, a komunikacja pozawerbalana nie jest jeszcze nawykowa. Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem wyleczalnym, pod warunkiem że się je leczy. Pamiętajmy o tym.

Barbara Ołdakowska-Żyłka